10e Werkweek | Maandag 4 t/m Zondag 10 mei 2020

11 mei 2020 - New Jersey, New Jersey, Verenigde Staten

Maandag einde dag lopen wij weer naar ons Jefferson coffeeshop voor een heerlijke cappuccino. Het is prachtig weer en wij lopen weer naar ons bankje in de Grand Street bij het nog immer gesloten Dolce & Salato. Lekker even zo genieten van de koffie to go en het heerlijke zonnetje in deze mooie straten. Nadat wij de koffie op hebben, lopen wij naar de Hudson. Iedereen heeft een face mask of andere gezichtsbedekking en men ontwijkt elkaar op straat. Aangekomen bij de Hudson komt er een zwerver aangestiefeld recht op ons af, hij steekt een sigarettenpakje naar voren en mompelt onverstaanbare teksten. Marco en ik schieten op hetzelfde moment ieder links en rechts een kant op. Of de man wilde iets verkopen of probeerde gewoon aardig te zijn. Wij zullen het nooit weten. Aan de waterkant is het even heerlijk hier, na een eerste werkdag na het weekend te ontspannen samen.

Dinsdag einde dag is Marco nog druk. Het heeft de hele dag snoeihard geregend. Rond half 5 is het droog. Als ik doorloop dan kan ik nog net voor sluitingstijd twee cappuutjes halen. Wanneer ik de zaak uit wil lopen, komen er drie oude mensen de zaak binnen geschuifeld. Zonder gezichtsbedekking, ze zien er niet heel fris en helder uit. Ze kijken mij alle drie met ietwat verschrikte grote ogen aan. Dan realiseer ik mij dat ik er wellicht ook wel wat angstaanjagend uitzie. Ik ben ongevaarlijk, mompel ik nog een beetje maar misschien hebben zij gedacht dat ik hier de boel kwam overvallen. Zo voel ik mij ook iedere keer weer als ik het zwarte ding over mijn hoofd trek zodra ik naar buiten ga. De dame achter de counter begint meteen een beetje te ‘schreeuwen’ dat de mensen niet met drie maar zeker niet zonder face mask naar binnen mogen! Zij redt het wel, ik verlaat de zaak. Met een stevige pas, blijft de koffie wellicht nog op temperatuur. Het wandelen door de straten hier Uptown Hoboken vind ik nog steeds een groot plezier, zigzaggend tussen de appartementblokken, door de Grand Street, Adam Street, Jefferson Street, 14th, 13th, 12th Street. Heerlijk. Op de terugweg met de bekers in een kartonnen traytje in de hand loop ik snel naar huis. Op een gegeven moment vliegt er een struik onkruid mijn richting op en valt met een kwak op de grond. Wow, OK. Er steekt nu een hoofd op uit een voortuintje vanachter een laag zwart tuinhekje, “oh sorry ma’am!” ‘ah, no worries, you missed!’ 

Marco klaart op van zijn lekkere cappu. De dagen er na is het winters herfst weer.

Vrijdag einde dag bespreken wij onze plannen. Wij moeten weer aangeven of wij het contract voor ons appartement verder willen verlengen. Het is pas 8 mei maar voor 11 mei moeten wij opgeven of wij nog tot eind juni willen verlengen. Dit is iedere maand zo, dus geen gek verzoek van Dharma Suites maar het triggered eea bij Marco. Inmiddels is hij al gestart met zijn nieuwe job, niet voluit maar je weet een beetje hoe zo iets gaat. De S/4 implementatie hier in de US is goed verlopen en na een eerste maandeinde geeft het resultaat van het project een goed beeld. Met de start voor zijn nieuwe baan in het achterhoofd is Marco al gestart met de overdracht aan het bestaande locale team. Natuurlijk zijn er hier en daar nieuwe issues, en via de teamcalls worden de problemen opgelost. Met veel plezier, ik hoor altijd erg veel lachen vanuit de slaapkamer waar Marco met zijn laptop opgevouwen aan de ladekast zit.. Marco pakt meer en meer zijn nieuwe job op. De job die een global rol is maar vanuit NL zal gebeuren. Zijn nieuwe ‘baas’ vraagt of hij er al klaar voor is, volgende week maandag, met een knipoog, dat wel. Eind mei lijkt steeds vroeger te zijn… Maar logisch, er is veel te doen en zo snel mogelijk. Nog steeds met de opportunity zijn ervaring hier zo veel mogelijk uit te nutten. Daar wordt zeker niet over ‘gezeurd’.

Maar goed, wat willen wij en wat is redelijk. De boel zit hier voorlopig nog wel even op slot. De geplande 3 weken vakantie aan het einde van zijn US job krijgt een ander gezicht. Drie weken weg nadat je net bent begonnen in deze nieuwe rol, is niet heel handig. Daarbij zal zeker nog steeds niet alles mogelijk zijn zoals wij van tevoren hebben gepland.

We nemen verschillende opties door, afhankelijk van wat wij 15 mei zullen horen kunnen wij nog wat plannen uitvoeren. Er is al veel van onze plannen doorgehaald natuurlijk, de grens met Canada is nog steeds dicht en wij willen waarschijnlijk niet eens meer van alles ondernemen als straks eea weer opengesteld wordt. Mensen massa’s willen wij vermijden. De high density in deze regio is een feit, blijft een risico zeker als mensen er zo meteen weer massaal op uit trekken. 

Wij werken wat plannen uit en rekenen terug vanaf de datum dat Marco zeker weer aan het werk wil zijn. Daarom besluiten wij om zondag 21 juni naar huis te vliegen. Er zijn nog enkele vluchten beschikbaar dus dat mag geen probleem zijn. Wij gaan geen rondreis maken maar zullen de laatste week voor ons vertrek nog wel een week vakantie nemen. Afhankelijk van wat de mogelijkheden op dat moment zijn en wat wijsheid is, zullen wij deze dagen tegen die tijd meer specifiek plannen, maar wel vanuit Hoboken.

Ineens voelt het alsof wij volgende week naar huis gaan en wij willen hier nog zo veel. Maar dat is natuurlijk onzin, het zijn nog 7 weken.

Zaterdagochtend gaan wij al vroeg op pad. Er is voor vandaag storm voorspeld maar in de ochtend wat milder. Wij wandelen vanuit ons appartement door Hoboken en willen via Uptown naar the Heights, een mooie wandeling door de hoger gelegen wijken en zo weer via de brug die vanuit the Heights langs onze straat weer naar beneden loopt, terug naar huis. Wij maken een mooie wandeling, ontdekken weer andere delen van Hoboken, lopen steile hellingen op naar the Heigths en komen langs weer een nieuwbouw project. Dit ligt op 1 van de rotsachtige heuvels met weer een schitterend uitzicht over Hoboken naar Manhattan. Op de begane grond worden de ruimtes ingericht voor garage, de liftschacht is al te zien en daaromheen staan al houten skeletten voor de woningen getimmerd.

De meeste appartementen, zeker de wat nieuwere blokken, hebben allemaal hun garage onder de gebouwen. Dat wil zeggen op de begane grond. Op deze etage zitten ook de kozijnen en ramen zoals in de appartementen zelf die er boven gelegen zijn. Het blijft een vreemd gezicht dat als je langs deze appartementen wandelt, je achter de ramen een huiselijke inrichting verwacht maar dan een auto ziet staan. Maar dat maakt dat zelfs de garages en sfeervol uitzien.

Bovenaan the Heights hebben wij weer dat mooie vergezicht naar Manhattan. Het is een heerlijke wandeling met slechts 3 graden temperatuur buiten en een heel stevige wind, dat wel. Na zo’n 3 uurtjes zijn wij weer thuis.

Het weer blijft nog best redelijk, het is koud en er is veel wind maar de heftige storm en regenbuien blijven uit. Wij genieten van een lekker lunch en het mooie uitzicht. Ineens horen wij wat geschuifel bij de deur. ‘Verwacht jij iemand, nee ik niet’. Wij besteden er verder geen aandacht aan en nemen ook niet de moeite om te gaan kijken. 

Na de lunch wil Marco de boodschappen nog even snel doen. Hopelijk valt de wachtrij mee. Ik stort mij op de was maar twee seconden later staat hij weer achter mij. Kijk eens wat ik vind. Het is de verjaardagskaart van mijn schoonouders voor mijn verjaardag. Zij hebben een kaart gestuurd op 2 maart voor mijn verjaardag. Het werd voor ons gewoon een obsessie om iedere keer de brievenbus te checken, te vragen bij de ‘receptie-mensen’ op de 2e etage en zelfs Luiz via email. Maar na twee maanden is de kaart na veel omzwervingen toch aangekomen! Hartstikke leuk en lief. De kaart stond tegen onze deur op de grond. Dat was dus het geschuifel dat wij eerder hoorden, zeker niet gelukt onder de deur door te schuiven.

De rij bij de supermarkt valt inderdaad mee en na het boodschappen doen, laadt Marco de boodschappen in de auto. Ineens dwarrelen er allemaal vlokken rond in de lucht, hij denkt eerst nog aan bloesem maar het blijkt sneeuw te zijn! Het sneeuwt gewoon, grote vlokken sneeuw. Aan de reacties van de mensen op de parkeerplaats die nu ‘oh’ en ‘ah’ en ‘merry x-mas!’ roepen, kun je in ieder geval opmaken dat dit niet helemaal gewoon is voor de tijd van het jaar. Gelukkig maar.

Zondagochtend, moederdag. Ik word rond 05u wakker en zie een prachtige zonsopkomst. Werkelijk schitterend, die opkomende zon, die goud-zilveren kleuren over Manhattan. De imposante gebouwen waar alle verlichting nog brandt. Ik besluit om er vooral van te genieten, ik kan het even niet opbrengen om uit bed te gaan en mooie foto’s te maken. Ander keertje. Ik maak Marco maar niet wakker, dat is zonde en het zal vast nog een keer voorkomen, hoop ik! Ik val weer in slaap en word rond half 7 verrast met een uitgebreid ontbijt op bed. Iets later bellen de kinderen via video-chat. Hartstikke leuk! Ik krijg van de kinderen via Marco een mooie cava cadeau en een abonnementen op digitale/luisterboeken oa over mijn grote held Abe. Met dit boek over Lincoln hopen de kinderen ook dat Marco zijn iPad weer meer kan gebruiken omdat ik daar vaak jigsaw puzzles op maak. Mijn guilty pleasure, het liefst 1000 stukjes in het echt maar die kan ik hier niet meer kopen. Ik had de app van jigsaw puzzles (met 400 stukjes maar nog steeds een leuk tijdverdrijf op een wat kleiner scherm) op zijn iPad ontdekt en dat vinden de kinderen wat sneu voor Marco.. OK, got the point 😏, (sorry schat). Anyway, super leuke cadeau’s en heerlijk even bij te praten.

Aan mijn moeder en schoonmoeder hebben wij ook leuke verrassingen gestuurd voor moederdag en allemaal enthousiast ontvangen. Mijn ouders hebben ons en de kinderen al maanden niet gezien en dat is wel een dingetje. Met moederdag hebben wij allemaal een verrassing geregeld, los van elkaar en zonder dat wij het van elkaar weten. Wij laten iets bezorgen, dus de bel gaat. Dan gaat weer de bel, een cadeau van onze kinderen en vervolgens gaat voor de derde keer de bel, een cadeau van mijn broer. Mijn vader laat weten ‘ik denk dat wij nu wel een nieuwe vloer moeten, deze is helemaal opgezwollen door de tranen. Maar ik heb haar weer kunnen kalmeren, het is allemaal goed aangekomen, heel geslaagd’. 😂

Vandaag rijden wij naar Downtown Manhattan. Wij willen de fiets pakken, een city bike vanuit zo’n rek op straat om Manhattan rond te fietsen. Wij parkeren de auto in een garage in Greenwich Street en besluiten rond te wandelen in plaats van te fietsen. Zien wij meer. Wij lopen langs ‘rijtjeshuizen’ die je meer verwacht bij ons dan hier in Downtown Manhattan tussen al die immense wolkenkrabbers. Wij lopen naar het Financial District. De blokken doos (sky villa’s) die wij telkens vanuit de verte zien. Fascinerend gebouw, appartementen en veel van de woningen met mooie balkons. 56 Leonard Street, 250 meter hoog, 57 verdiepingen, ontworpen door een Zwitsers architecten bureau Herzog & de Meuron. Het heet ‘houses stacked in the sky’ allemaal met een eigen prive terras. Het penthouse is verkocht voor $47 mio. Het duurste appartement voor bewoning ooit in het lagere gedeelte van Manhattan. Er zijn 8 etages (bovenste verdiepingen) die de hele verdieping behelzen (slechts zo’n $17 mio).

Wij lopen door naar het metro station bij het WTC, The Oculus. Dit prachtige kunstwerk willen wij van dichtbij bekijken. De imposante constructie met die enorme wings: The World Trade Center Transportation HUB. De architect is Santiago Calatrava. Wij gaan hier naar binnen en komen in een immens grote hal. Het is gelegen naast het Sept 11 Memorial. Ook hier heel weinig mensen. Op de verschillende verdiepingen bevinden zich allerlei winkels. 1 ervan is een grote Apple store. Uiteraard is hier alles gesloten, maar toch geweldig om te zien en fijn dat er zo weinig mensen zijn.

Wij gaan nu door naar de Bull, de Charging Bull. Een bronzen sculptuur van kunstenaar Arturo di Modica. De woest ogende stier werd op 15 december 1989 onaangekondigd door hem voor de ingang van Stock Exchange Wall Street geplaatst. De politie nam de stier in beslag maar na aanhoudend beklag van de inwoners van New York besloot men de stier een plaats te geven in Bowling Green Park. Hier staat de 3,200 kg wegende stier nog altijd.

Het bronzen beeld ‘meisje zonder vrees’ was voor de stier geplaats om aandacht te geven aan een grotere rol voor vrouwen in de financiële sector. Zowel het publiek als ook de kunstenaar van de Charging Bull waren ontevreden. De architect vond het nieuwe beeld van het meisje een grove inbreuk van artistieke rechten. Daarom verhuisde het meisje uiteindelijk naar een permanente plek recht voor het NY Stock Exchange gebouw. The fearless girl, de handen in de heup, kin omhoog en haren in de wind, werd neergezet in het kader van vrouwendag. We troffen haar even fier als verwacht, iemand had haar wel voor de zekerheid een mondkapje opgedaan, want Covid ontziet niemand, zelfs niet dit feministische beeldje. 

Wij lopen via het kunstobject van Jean du Bouffet ‘Group of Four Trees’ aan de Liberty Street richting het 911 Memorial. Er komt een jong stel uit een gebouw gewandeld en het valt mij op dat zij papieren tassen bij zich dragen met daarop te lezen ‘Eataly’! Wij lopen nu de richting op van waar zij vandaag kwamen en lezen in het glas op een hoger gelezen etage ‘Eataly’. Dat zou super zijn als deze geopend is. Wij zijn er telkens vanuit gegaan dat deze zaak, waar wij in onze eerste weken hier zo heerlijk hebben gegeten (de vestiging bij et Flatiron gebouw) en heerlijke verse gerechten voor thuis mee namen, ook gesloten zou zijn. Omdat het een restaurant is, maar het is natuulijk tegelijkertijd ook een ‘supermarkt’. Wij gaan het grote glazen gebouw binnen en vinden inderdaad Eataly! Oh wat heerlijk. Wij nemen allerlei verse gerechten mee, verse pesto, mozzarella en nog wat van dat soort heerlijke dingen. Ah dit gaan wij in ieder geval nog vaker doen, komende 7 weken! Nadat wij 35 dollar hebben afgerekend voor 2 uur parkeren in een parking in Central Financial District, vertrekken wij weer huiswaarts, langs de Hudson, door de Lincoln Tunnel. 

Dat je van zulke mooie gebouwen, een zonnetje en heerlijk eten toch zo blij kan worden. Geweldige moederdag❤️. 

Foto’s

6 Reacties

  1. Marianne Bissegger:
    11 mei 2020
    Super leuk weer om te lezen❤️
  2. Renate:
    11 mei 2020
    Fijn! 🌹
  3. Ruud Dibbetz:
    11 mei 2020
    Imposant zo'n grote stad met zonder inwoners op straat .......... enjoy!
  4. Renate:
    11 mei 2020
    Alle tijd om rustig foto's te maken zonder allerlei vreemden op je plaatjes! Maar heel bizar zulke lege straten, nog steeds,
  5. Annette Brouwers:
    11 mei 2020
    Tja , hele gewone dagelijkse dingen zijn in deze tijd extra belangrijk zoals koffiedrinken , hier maak ik met B er ook een bijzonderheid van , veel succes met het nieuwe werk , al met al barre tijden , goed dat jullie een terugvlucht konden boeken , take care, so long and thanks ,
  6. Renate:
    11 mei 2020
    Ja, moeten we zeker van genieten, nu wij meer tijd hebben voor dit soort zaken. Vlucht is geboekt, vanochtend definitief bevestigd en wij nemen die laatste week hier lekker vrij. Kijken wij ook weer naar uit! Geniet ervan samen 🙋‍♀️