11e Werkweek | Maandag 11 t/m Zondag 17 Mei

Maandag loop ik van de Grand Street at 14th Street naar de Madison Street at 10th Street en haal 2 cappuccino’s. Vanochtend sneeuwde het weer heel even maar nu is het heerlijk weer en ik geniet van de wandeling door deze straten. Zoveel verschillende blokken met fraaie appartementen, met die iconische stenen trappen naar voordeuren. Auto’s van de bewoners geparkeerd in de ook weer fraaie garages onder de appartementen, achter de mooie zwarte vaak stalen kozijnen, in de ‘woonkamers’. Op de terugweg weer stevig de pas erin om zoveel als mogelijk koffie op temperatuur thuis te brengen. Voor ons appartementen gebouw staat een lange donkere kerel. Hij staat een beetje te dralen. Rukt hard aan beide deuren maar die zitten natuurlijk op slot. Ik twijfel even, zal ik gewoon nog even doorlopen. Maar dan wordt de koffie koud en misschien blijft hij hier nog even staan. Ik vraag of de man hier moet zijn, ja duh.. Ik open de deur met de code, zo hoeft de man de deuren tenminste niet uit de sponning te rukken. Ik vraag waar hij moet zijn, alsof ik hier al jaren woon en het mijn gebouw is. Hij moet bij Dharma zijn en hij vraagt mij waar hij hen kan vinden. Op de tweede etage, ik wil nog zeggen, hierachter vind u de trappen maar de man drukt al op de liftknop. Zal ik de trappen dan maar nemen, maar met mijn conditie is Marco in dat geval verzekerd van ijskoffie. De man vraagt mij ‘do you mind if I join u?’ ‘Of course, no problem’, lieg ik. De man heeft een face mask voor zijn gezicht, zo’n tandarts maskertje. OK prima dan. Ik natuurlijk ook, nou ja, een haarband dan. Maar wel twee over elkaar, gelukkig staat zwart mij goed. De man begint te praten en plaatst zijn maskertje onder zijn kin. Heel fijn.. Ik zeg zo weinig mogelijk terug en de man doet zijn masker weer voor zijn gezicht. Waarschijnlijk heb ik mijn punt duidelijk gemaakt dmv mijn ‘bodylanguage’. Goed zo. De man is heel vriendelijk en dankt mij nog zeker drie keer, vouwt zijn handen tegen elkaar onder zijn kin. Thank you so much for your help, hij maakt een buiging met zijn hoofd nog steeds met zijn handen voor zijn kin en zegt Namasté. Goed. Hopen dat ook hier niets is overgesprongen. Bijzonder, maar verder heel vriendelijke man. Marco is blij met z’n koffie, is nog redelijk warm overgekomen.
Paar uurtjes later, vertrekken wij naar Staples. Volg mij maar, ik weet de weg! We moeten een verloopje hebben en wat stiften. Daarna lopen wij door naar de Target voor onze gebruikelijke dosis koffie cupjes. Dus we weten dat we even weg zijn. Het weer is heerlijk zacht en zonnig. Het is best warm zo in de zon. Bij Staples vinden wij wat wij nodig hebben maar als wij naar buiten lopen lijkt het wel nacht. Inmiddels regent het enorm. Er is zelfs een lichtflits. Wij stappen stevig door naar de Target, is niet ver daar vandaan. Binnen doen wij rustig aan maar eenmaal buiten regent het nog steeds hard. Wij schuilen nog wat maar nadat het wat minder hard tekeer gaat, wagen wij de wandeling van ongeveer een uurtje terug naar huis. Onderweg klaart het weer op en wordt het weer zomers. Bijzonder klimaat hier. ‘S avonds bereid Marco nog een lekker gerecht van Eataly, wat een heerlijke maaltijd weer!

Dinsdag einde middag maken wij een wandeling dichtbij huis Uptown Hoboken. Wij lopen de Grand Street waar wij verblijven tussen 14th and 15th Street en lopen naar de 1st Street. Het parkje halverwege is weer open voor publiek sinds gister en het is er gezond druk. Iedereen houdt de gepaste afstand en draagt gezichtsbedekking. Kinderen spelen weer buiten met hun ouders en er zijn weer veel honden. De kinderspeelplaatsen zijn nog steeds hermetisch afgesloten. Het is zonnig weer en het is een heerlijke wandeling. Telkens ontdekken wij weer nieuwe gebouwen en appartementen complexen. Veel erg smaakvol en hartstikke leuk om te wonen, denken wij. Huizen en inrichting hebben altijd al onze interesse, en zo’n wandeling door deze mooie sfeervolle straten geeft nog meer plezier en ontspanning. Via de 1st Street kruisen wij verschillende straten en komen uit op de Washington Street. Dit is een drukke en brede straat en ook nu met heel veel bedrijvigheid. Veel winkels zijn open, naast de supermarkten ook koffie zaakjes, groente zaken en andere snackzaken hebben hun pui geopend (of gedemonteerd voor de gelegenheid) en verkopen vanachter een counter aan klanten op straat. We maken ons rondje en zijn na dik een uur weer thuis.

Woensdag is het heel zonnig en de temperatuur gaat ook weer ergens op lijken. Na het werk zit ik even in de zon op het dakterras. Ik heb mijn luisterboek mee met mijn oortjes. Even lekker ontspannen in de zon. Van de kinderen heb ik naast de mooie fles cava ook eenabonnement op luisterboeken voor moederdag gekregen. Eerste boek gaat zoals gezegd over Abe Lincoln, één van mijn favorieten. In het kader dan hoef ik niet naar mijn brilletje te zoeken en heeft Marco zijn iPad terug. Heel relaxt om mee in slaap te vallen. Op het terras is een dame aan het yoga-en op een matje. Zij heeft een puppy bij zich, schattig beestje dat meteen op mij af springt. Hij krast driftig over mijn appeltje en grijpt meteen mijn oortjes, trekt ze uit mijn laptop. Lief beestje maar hier baal ik van. De dame komt na een aantal keren roepen waar het beestje natuurlijk totaal niet op reageert, naar het beestje en geeft vriendelijk mijn oortjes terug, sorry! Drijfnat, de dame is jong en sportief dus zal wel goed zitten en het hondje hoop ik, is wellicht ook gezond. Ik haal nu de grote vierkante poef uit de roof top kamer. Er zit een kerel binnen, ‘oh hi’. Normaal zit er niemand. De man heeft denk ik net gesport en zit achter zijn laptop op de bank. let me help you with that! Maar dat is niet nodig, ik heb mijn trucjes. Ik rol de vierkante poef, van 1x1 meter naar buiten. Ik poets de natte oortjes grondig met de doekjes die ik bij mij heb. Ik zie de beestjes al mijn oren in kruipen. Vooruit, niet overdrijven, zal wel loslopen. Ik zit heerlijk ik in de zon met mijn engels sprekende meneer in mijn oren, geschiedenis van Abe. Op een gegeven moment zit de dame in kleermakerszit, telefoon voor zich op de grond op speaker en voert vrolijk een gesprek. De Amerikanen voeren hier non-stop hele gesprekken op straat via hun mobiel. Luid en duidelijk! Zo ook deze dame. Ik zet mijn volume iets hoger. Even later komt ook de man naar buiten. Hij komt gezellig naast mij staan, je raadt het al, met zijn mobiel gezellig een gesprek voerend. Niet op speaker en niet zo luid sprekend als men hier gemiddeld doet. Ik draai mijn volume nog iets hoger. Na een uurtje is Marco klaar met zijn calls en rijden wij naar Coldspring, dit plaatsje in the Hudson Highlands bevalt ons goed. Het is zulk lekker weer en wij zijn vandaag redelijk op tijd. Het is iets na 3 uur. In Coldspring zijn alle trails de bergen in nog steeds afgesloten. Hier en daar staan wel weer enkele auto’s geparkeerd en zien wij mensen onder de linten door kruipen alsnog de bergen in. Wij rijden door en parkeren onze auto weer op dezelfde plek op dezelfde parkeerplaats voor de supermarkt. Wij lopen het stadje door, gaan weer naar onze Argentijnse amigo en drinken onze koffie op het bankje voor de zaak in het zonnetje. Super relaxt! Wij lopen weer door naar de Hudson en zitten daar nog even op een bankje aan het water in de zon. Het is redelijk rustig, hier en daar wat inwoners en een groep jongens. Daarna lopen wij langs de Hudson en vinden een prachtige route door het bos, wij klimmen het treinstationnetje over en komen uit bij West Point Foundry Preserve. Prachtige natuur en wandelroutes door de bergen. Hier vinden wij wat meer over de historie van het stadje, Silicon Valley van destijds. Na de oorlog van 1812, hetgeen een militair conflict was tussen de Verenigde Staten en Groot Brittannië, stichtte president James Madison hier de grootste ijzerindustrie voor het vervaardigen van wapens. Tijdens de oorlog van 1812 was de VS militair zwak uitgerust. Dit mocht niet meer gebeuren en moest daarom anders. Heel merkwaardig werden de wapens getest door het af te vuren naar de andere kant van de Hudson, Bear Mountain. Schade aan gebouwen die daardoor ontstond, werd hersteld door de Foundry destijds. Dat dan weer wel.

Onderweg horen wij geritsel vanuit de bosjes. Wij staan even stil en er steekt een kopje van een flinke bosmarmot vanuit het groen. Wij hebben alle gelegenheid om foto’s te maken. Het beestje kijkt ons recht in de ogen en poseert geduldig. Nadat wij wat plaatjes hebben geschoten, gaat ie er snel vandoor. Wij lopen een pad naar beneden de bergen uit. Een oudere man komt onze kant op de berg omhoog gesjokt / gejogged. Een geel t-shirt in zijn korte zwarte sportbroek gestoken. Met een grote glimlach op zijn gezicht zwaait hij ons uitbundig gedag. Mooi toch. Na een kleine twee uur zijn wij terug bij de auto. ‘Wat heerlijk om zoiets op deze manier in de buurt te hebben’. ‘Nou de Veluwe thuis is dichterbij hoor’, merkt Marco op ☺️.

Donderdag is het erg zomers. ’s Middags wandel ik een trap omhoog naar het terras. Dit keer is er niemand. Ik rol twee vierkante poefs naar buiten, drapeer er mijn badlaken overheen en werk verder in het zonnetje. Na een tijdje klap ik mijn laptop dicht en lig even ontspannen in de heerlijke zon die nu flink brandt. Even later schrik ik wakker, ik ben in slaap gevallen. Mijn laptop ligt er gelukkig nog. Ik stop mijn spullen in mijn tas en rol de banken weer de kamer binnen. Hier zit inmiddels weer de kerel van gister. Oh, hi! Ik hoop maar dat ik niet heb liggen snurken.

Marco is laat klaar vandaag. Hij was al gestart met zijn nieuwe job maar werkt ook nog aan zijn job hier in de US. Het is na zessen en wij besluiten een rondje Uptown Hoboken te doen. Het is veel bedrijviger dan eergister in de straten en de parkjes. Het is een zomerse avond en iedereen is lekker aan het socializen buiten op gepaste afstand. Op een bankje aan de Hudson bestellen wat eten bij Giuseppe in onze buurt. Tegen de tijd dat wij thuis zijn, kunnen wij ons eten ophalen. 

Vrijdag einde dag genieten wij op ‘ons terras’ in het zonnetje van mijn moederdagkadootje. Proost!

Zaterdag is het weer heerlijk zomers! Vandaag wandelen wij de Hudson langs en doen onze boodschappen bij Whole Foods. Mooi supermarkt voornamelijk gericht op organic food. Heerlijk vers. We nemen iets teveel boodschappen mee terug en zeulen een heel aantal tassen mee naar huis. Best dan even een stuk met al die tassen. Maar goeie work-out! Heerlijk ontspannen dag buiten genietend van het weer.

Zondag nemen wij de auto naar New York City. Nog steeds een behoorlijk uitgestorven stad. Wij kunnen zelfs onze auto langs de straat parkeren. Wij inspecteren de parkeermeters maar kunnen niet betalen met onze credit card. Het lijkt erop dat er zondag niet betaald hoeft te worden. Bijna onvoorstelbaar maar wij gokken het erop. Onze zorg is misschien meer gericht op het feit of wij onze auto niet op blokken terug zullen vinden. Het is onvoorstelbaar hoeveel zwervers er op straat liggen. In pin automaat halletjes, in portalen van gesloten winkels en bedrijfjes, langs de muren binnen het Central Station en ik zal de details van wat wij verder aantreffen voor mij houden.. Waarschijnlijk zijn deze mensen er altijd maar vallen zij veel minder op omdat het normaal gesproken waanzinnig druk is op straat. Het park van de Public Library is het enorm druk, in het gras en op de bankjes houdt men wel keurig afstand. Bij de Rockefeller treffen wij bijna niemand. Schitterend, imposant gebouw. In 2013 stonden wij hier op de ‘Top of the Rock’ samen met onze kinderen, zo waanzinnig. Einde dag gaan wij naar Eataly, wij moeten even wachten in de best lange rij maar kunnen al snel naar binnen. Zoals overal mag je ook hier alleen met masker naar binnen. Binnen is het prima te doen, vrij rustig en natuurlijk nemen wij weer heerlijke vers gemaakte pasta mee met allerlei bijgerechten. Je kunt er niet meer lunchen of dineren maar de koks staan de verse pasta’s nog steeds te bereiden. Ik kan alweer helemaal uitkijken naar onze maaltijden thuis!