13e Werkweek | Maandag 25 t/m Zondag 31 Mei

Ondanks Memorial Day vandaag, klinken de vuilniswagens en -mannen rond 03.15u luidt door de straten ☺️. In de idyllische voortuinen van de appartementen of huizen in de straten, staan flinke afvalbakken. Grote ronde tonnen. Echter, op heel veel plaatsen in de wijken wordt het huisafval op de stoep verzameld in enorm grote (hoe kan het ook anders, alles is hier groot!) langwerpige zwarte ‘komo’ zakken. De avond ervoor gooit iedereen deze immense zakken op straat. In het begin vond ik het een beetje luguber, als je er lang naar kijkt beweegt ie, alsof er een lichaam in verborgen zit. Maar alles went.

Na het bezoek van de Detective, kijk je toch anders naar die zakken. Dagen erna luisterde ik wat vaker naar de geluiden op de hal, werd er niets in zakken versleept… 😳? 

Voor ons vandaag een ‘gewone’ werkdag. We hebben het plan vandaag echt op tijd te stoppen zodat wij wellicht nog wat festiviteiten in de buurt meekrijgen van deze Memorial Day. Rond 07.30u is er een nieuw kabaal op straat, veel police cars met lichten en loeiende sirenes. Het stopt allemaal onderaan ons raam in de straat. Algauw zien we dat de straat volstroomt, er blijkt bij het appartementen blok naast ons een waterleiding te zijn gesprongen. Er zijn inmiddels heel wat politie auto’s gearriveerd, brandweer komt en gaat (wonderlijk) en de straat wordt afgesloten. Na een tijdje worden auto’s die aan de straat geparkeerd staan, door de eigenaren verderop geparkeerd. Eén auto blijft staan, staat een beetje in een kuil langs de stoeprand. De straten en stoepen zijn hier namelijk niet wat je noemt waterpas aangelegd. We zien de auto steeds verder verdwijnen in het water. Je vraagt je af, waarom de brandweer niet start met het wegpompen van de enorme hoeveelheid water dat inmiddels de straat vult. Er komt ook geen takelwagen om de verdrinkende auto even een straat verderop te takelen. Nog een brandweerwagen en ook deze vertrekt even later weer. Police men staan met de handen in de zakken op de straat alles een beetje te observeren. Verschillende auto’s van Vitens etc komen en gaan en er gebeurt niets. Werkelijk na zo’n 2,5 uur komen de echte mannen. Met hun grote wagens van de fa. Creamer. Wij hebben hen al vaker gezien bij rioolwerkzaamheden en dergelijke. Mannen met enorme laarzen en zware pakken klimmen rustig uit hun gebouwen op wielen en bekijken de situatie. Daarna wordt er aangepakt. Binnen no-time is een deel van de straat weggehakt. Waanzinnig kabaal en we zien nu op twee punten spuit het water met een enorme kracht de straat in.

Overbodig om te zeggen dat wij natuurlijk sinds de eerste sirenes vanochtend geen water uit de kraan meer hebben. Gelukkig hebben wij al vroeg gedoucht en hebben wij voldoende voorraad voor ons koffieapparaat!

Er arriveert nu ook een takelwagen. De takelmeneer hoeft geen natte sokken te halen, van een grote afstand schuift hij zo zijn equipment onder het arme verdrinkende schepsel, hoppetee en mee. Geen idee waar naartoe maar nog geen teken van een eigenaar. Ik denk dat hij lekker uitslaapt op zijn schaarse vrije feestdag.

Begin van de middag lopen wij weer richting Port Imperial, richting Starbucks een uurtje van huis langs de Hudson. Vandaag is het heel erg druk maar alles gebeurt nog steeds op gepaste afstand. Het is erg mooi weer maar alle festiviteiten voor Memorial Day blijken afgelast. Wij dachten er nog eea van mee te krijgen omdat Cuomo eerder nog heeft aangegeven dat optochten en parades toegestaan zijn. Hier en daar zien wij wel kransen geplaatst, op random plekken in de buurt. Verder is het een dag als alle andere dagen, prima dag dus!

Bij thuiskomst, begin van de avond, hebben wij weer water uit de kraan, althans modder is misschien een betere omschrijving. Maar er zit schot in de zaak. De mannen zijn nog heel hard aan het werk. We hadden de enorme put die inmiddels gehakt was, gezien. Al het asfalt afval en de enorme grote stoeptegels, moesten worden verwijderd. Met een multifunctionele apparaat, worden de grote brokken in een kiepauto gehengeld en even verderop op een braakliggend terrein, op een hoop gedumpt. Dit terrein blijkt dus van de fa. Creamer te zijn. Zo dichtbij en er zo lang overdoen om de klus te starten. Waarschijnlijk waren er deze ochtend meerdere spontane waterleidingen in de omgeving.

Inmiddels is het probleem verholpen, nieuwe pijpen steken uit het asfalt waarme de straat is aangeheeld. De mooie grote beige tegels of grondplaten lopen nu op dit deel over in een berg zwart asfalt. Maar alles werkt weer, alles weer functioneel. Twee mannen blijken naast collega’s niet echt vrienden te zijn. Schreeuwend en druk gebarend lopen zij achter elkaar aan, staan tegenover elkaar en voor een moment denk ik dat er zelfs klappen zouden kunnen vallen. Dat blijft gelukkig uit. Rond 21.30u vertrekken de werkmannen weer, net als de politieagenten die de hele dag de weg in de gaten hebben gehouden. Huiswaarts hoop ik. Job done.

Dinsdag lopen wij door onze buurt, naar de waterkant door de straten hier in Uptown Hoboken. Restaurants, eetcafés, pubs ze openen beetje bij beetje hun deuren. Voorzichtig zitten hier en daar wat mensen aan tafels en bars buiten op de terrassen. Niet heel druk. De angst zit er hier in New York en dit deel van New Jersey, best flink in. Dat merk je aan alles. Ook niet heel gek. De beelden van opgestapelde lijkzakken in hallen en buiten ziekenhuizen, heeft iedereen hier goed meegekregen.

Het is prachtig weer en beetje zwoele namiddag / begin van de avond. Het is heel erg gezellig op straat. Starbucks in onze buurt is weer open, bestellen aan de deur, deur dicht en buiten wachten tot je bestelling klaar is. Allemaal prima opgelost zo! Mensen zijn heel relaxt en vrolijk. Veel mensen staan gewoon lekker gezellig met elkaar op straat met een drankje, meestal met gezichtsbedekking en altijd wel op voldoende afstand van elkaar. Of ze bellen met elkaar op straat, ingeval de afstand wat te groot zijn. En dat is hier al snel. 

Afgelopen vrijdag zagen wij veel mensen vertrekken, auto’s ingepakt, kinderen en hond erbij, waarschijnlijk op weg naar familie. Het komt hier niet heel vaak voor dat men een lang weekend heeft. Wij tellen twee feestdagen per jaar in de US, op werkdagen. Eén ervan is dus de maandag, 25e, Memorial Day. Lang weekend voor de Amerikanen.

Onderweg bemerken wij dat ons favoriete ontbijt / koffie zaakje Dolce & Salato ook weer geopend is. Wel alles via online bestelling, dus niet zeker of dat voor ons ook lukt. Inmiddels is ie alweer gesloten het is al na vijven, maar we nemen ons voor zo af en toe hier een lunch of diner (dat kan namelijk ook) te halen, als het lukt! Wij willen komende laatste weken hier een beetje ons gemak nemen van het koken einde dag. Het zijn erg lange dagen en een beetje gemak mag inmiddels best. Het is persé niet eens duurder, de boodschappen zijn hier echt heel prijzig. Dat was Marco al verteld: onderweg naar huis een take-away is veel makkelijker en minstens net zo duur of goedkoop.

Vanavond halen wij op de terugweg, nadat wij onderweg onze bestelling hebben geplaatst, heerlijk eten op bij Giuseppe. Lekker en gemakkelijk. Het is gewoon een pizza met kazen, een salade met peertjes, gedroogde tomaatjes, parmezan, olijven etc. Ook de bijzondere en overheerlijke garlic broodjes zijn weer super lekker. De kok is enorm trots op zijn uitvinding. Creatieve vondst tijdens COVID spare-time van hem.

Bij thuiskomst lopen wij de 6 etages omhoog. Eenmaal in onze hal gaat de deur open van het appartement schuin tegenover ons. ‘That part of the building’.. De aziatische klusjesman kijkt een beetje verschrikt als hij ons ziet. Zijn vrouw (denk ik) erbij ‘oh hi, how u doing, you all ok?’ Ja ons alles goed! Wij zien hoe zij een groot opgerold tapijt de lift in hijsen. De vrouw sjouwt ook allemaal grote zakken met spullen mee. Wordt dat allemaal weggegooid vanwege bloedvlekken of zit er gewoon nog iemand in die even later in de bekende langwerpige komo outfit op de stoep beland?

Woensdag maken wij weer onze bijna dagelijkse 2-uur wandeling langs de Hudson, door de wijkjes en straatjes. Iedere keer weer zien wij nieuwe, bijzondere en mooie dingen. Zo ook weer een ander 911-memorial. Sterk staaltje kunstwerk geplaatst op deze prachtige boulevard langs de Hudson. De foto’s tonen dat de twee enorme stukken staal, overgebleven uit de puinhopen van de Twin Towers, een deel van de constructie van de gebouwen zijn geweest. Je wordt er toch telkens weer stil van. ‘Gewoon’ afgebroken.

Donderdag en vrijdag krijgen wij via het nieuws veel mee van de rellen verspreid over heel Amerika. Vrijdagavond klinkt er weer een boel kabaal vanuit de stilte op straat. Allerlei nieuwe meubelen zien wij nu het appartement binnen gereden worden. De hal checken we niet, het zal wel. Maar daar is inderdaad duidelijk iets niet helemaal pluis geweest.

Zaterdagavond rond 22u, het is nog steeds 25 graden en het was een prachtige en relaxte zomerdag, zitten wij op een bankje langs de Hudson met een schitterend uitzicht op NYC en het Empire State Building dat wederom een prachtige lichtshow weggeeft. Maar het valt ons op dat er overal helikopters hangen boven de stad. Een dag ervoor ging het vooral enorm mis in Brooklyn en Queens, een police car die zelfs op de mensen massa inrijdt. Vanavond zijn er weer enorme rellen en worden winkels geplunderd, vooral de exclusieve merken zijn doelwit. Wij zitten zo heerlijk, zo romantisch op deze zwoele zomeravond van al het moois om ons heen te genieten, samen op een bankje, wat heb je meer nodig, terwijl aan de overkant serieuze rellen gaande zijn. Het was zo’n schitterende dag met 29 graden. 

Zondag start Cuomo met een diepe zucht zijn dagelijkse update. Hebben alle New Yorkers 93 dagen zo hun best gedaan, afgezien, thuisgebleven in isolatie en nu staan mensen in drommen op elkaar gepakt, schreeuwend (lees ‘spugend’) sommigen met, maar sommigen ook zonder maskertjes. De jonge mensen die denken dat zij niet vatbaar zijn maar wel thuiskomen bij hun ouders of grootouders, met alle gevolgen van dien. Alle inspanningen en speeches ten spijt waarbij Cuomo zijn burgers dringend toespreekt, probeert te laten inzien wat dit betekent. 

Wij kijken enorm naar uit hier nog zo’n 10 dagen vakantie te besteden voor wij weer vertrekken naar huis, met de verwachting dat de kans groot is dat alles weer een beetje uit lockdown zal komen. Geen idee hoe het zich zal ontwikkelen komende twee weken. Maar sowieso een heerlijk vooruitzicht! We zien wel.