2e Werkweek | 9 & 10 Maart 2020

Maandag 9 Maart

Vandaag is een beetje katergevoel na zo’n heerlijk weekend. Dus rap aan het werk en met de vele Skype-calls gaat de tijd ook vandaag weer snel. We hebben nog niet helemaal kunnen achterhalen hoe de tv hier werkt. Lijkt met allerlei abonnementen te werken en er is zóveel keuze, er zijn zóveel verschillende zenders. Moeten we maar eens hier en daar vragen. Voor nu wilden wij ons Appeltje aansluiten op de tv-schermen en een beetje BVN nieuws via een normaal scherm volgen, ipv een klein scherm. Ik heb al dat soort adapters die hiervoor nodig zijn, thuis liggen. ’s Middags na het werk bedenk ik dat ik even naar Staples kan lopen voor zo’n verbindingskabel. Dit keer bewapend mét brilletje. Ook hierin ken ik mijzelf, dus ik maak goede foto’s van de apparaten die ik wil aansluiten. 

Het is 21 graden en kies voor mijn ‘nieuwe’ witte sneakers. Lang geleden al gekocht in NL dus moet ze een keer gaan dragen. Ik twijfel nog, voor zo’n afstand nieuwe schoenen.. Zomers gekleed dus daar passen witte sportieve sneakers goed bij ipv de ‘comfi zwarte’. Vier huizenblokken verder, heb ik al spijt (natuurlijk..). Maar zo bijdehand als ik ben, zoek ik naar een pleister in mijn tas. Die zit daar al even dus is een beetje verfomfaaid maar doet prima dienst waar ik het nu voor nodig heb. Denk ik. Nou niet dus. Het is beter dat ik naar huis terugga anders loop ik zometeen echt barefoots door New Jersey. Ik ben opgelucht als ik in de lift naar boven sta. Tsja, andere schoenen hoef ik niet meer te proberen, de blaar is inmiddels een tot bloedens toe plekje geworden. Oké, in dat geval zijn alleen nog mijn St Tropez slippers een optie. Ja, of thuisblijven, maar dat vind ik geen goed idee. Eenmaal aangekomen bij 11th Street (wij zitten tussen 14th – 15th Street) merk ik dat mijn poezelige voetjes duidelijk nog moeten wennen aan zomerslippers. Het loopt eigenlijk voor geen meter. Dat terwijl wij 12 jaar geleden heel Jamaica in de rondte hebben gelopen, op dit soort slippers. Ik voel de banden overal striemen, maar denk ‘vooral doorgaan’. De gezelligheid op straat is een welkome afleiding. Het is schitterend weer en overal zijn mensen met kinderen op straat. De vele parkjes en Playgrounds zitten overvol. Ik zie net zoveel vaders als moeders met kinderen, het lijkt ook wel een moment van ontspannen op de dag voor de ouders. De Playgrounds zijn geheel afgesloten met hekken rondom en de ouders socializen volop met elkaar.

Na 50 minuten kom ik aan bij Staples, de Staples man helpt mij met de juiste kabel en ik reken af. Eenmaal buiten zoek ik WIFI en in de heerlijke lentezon heb ik nog wat gesprekken met Mathieu, hij praat mij weer helemaal bij mbt zijn ondernemingen. Top en gezellig. Na een kwartiertje ga ik weer op huis aan en bedenk mij dat de wandeling zoveel aangenamer zou zijn geweest op mijn ‘comfi zwarte’ sneakers, waarom toch zo eigenwijs? Een uur later ben ik thuis met 7 blaren en een HDMI kabel.

Dinsdag 10 Maart

Gister had ik even een ‘heimwee’ momentje. Ik mis mijn familie en dierbare vrienden, dat in combinatie met dat heerlijke voorbije weekend en Marco weer naar kantoor gaf dat momentje. Ik ben heel blij met mijn werk en lieve collega’s. Als we tijd hebben tussen de vele calls door, kletsen we lekker bij over vanalles en nog wat. Vooral over New York merk ik. Mijn collega’s vinden het reuze interessant en spannend en ik vind het heel fijn onze ervaringen met ze te delen. Mijn werk geeft de nodige voldoening, om vooral nuttig bezig te zijn en te blijven.

Na het werk ga ik weer naar buiten. Wederom op jacht naar desinfection hand sanitizer. Nog steeds overal uitverkocht, de nieuwe voorraad van vanochtend incluis. Ik loop verder door naar de Hudson rivier en zit nog even op een bankje. Het is prima weer, beetje bewolkt dat wel. Voor het eerst van mijn leven maak ik een selfie, me-myself-and I: ‘Remi in New York’. Maar wel met dat schitterende uitzicht dat nooit gaat vervelen. Later ga ik weer door, ik heb mijn papieren boodschappentas ik mijn rugtasje voor de terugweg. Ik kom langs een Starbucks en trakteer mijzelf op een Flat-White-To Go én wat lekkers voor vanavond. De man heeft het lekkers zelfs helemaal apart gesealed en verpakt in een klein tasje. 

Met deze koffie voelt het alweer een stuk beter! Ik ontdek wederom nieuwe winkeltjes en straatjes. Inmiddels weet ik dat er ongelooflijk veel kleine supermarkten in deze buurt zijn. Soms zelfs twee naast elkaar. Allemaal weer anders en de meeste allemaal handwerk met hele kleine counters waarbij zij alles voor je inpakken in papieren tassen. 

Ik ga naar binnen bij een kleine supermarkt. Ik haal daar wat ingrediënten voor het eten vanavond. Ik moet ook nog een tray flesjes water maar dat is te zwaar voor de afstand die nog rest naar huis. Die haal ik wel bij ons om de hoek. In dat geval eerst maar even de boodschappen thuis afleveren en dan teruglopen voor het water. Ik heb het kassabonnetje niet meegekregen van mijn eerdere boodschappen en wil voorkomen dat ik zometeen behind bars beland op Alcatraz. Indrukwekkende plek op aarde maar vooral als toerist, niet als bewoner hebben wij ervaren in 2017.

Wanneer ik thuiskom tref ik een grote Jamaicaan in onze slaapkamer. Ook niet alledaags.. Hij verontschuldigt zich, hij probeert onze ‘vellie expensif skliens’ te fixen. Super, en natuurlijk hadden wij aangegeven dat ze gewoon naar binnen mochten in het onwaarschijnlijke geval ik niet thuis zou zijn. Even later voegt ook de bekende vriendelijke dame van Maintenance zich bij de man. Ze heeft een extra kookpan bij zich, we hadden er maar 1, het filter in de afzuigkap is geplaatst en ze heeft een pakket kledinghangers bij zich. Hartstikke fijn allemaal. Na enige tijd en verwoede pogingen van beide Maintenance personen blijkt toch echt dat het katrol van het screen doordraait en niet meer te repareren is. Nou ja, dan maar het verduisterende gordijn weer terug. Aandringen op een heel nieuwe installatie gaat mij wat te ver, het is prima we laten het zo. De Jamaicaan (praatte honderduit en wilde ook vanalles over ons weten) zegt nog bij vertrek ‘if you need anything, just call and we’ll do it for you’. Ik roep hem nog na ‘Be careful, you have no idea what you’re saying’!

Zodra ze weg zijn, flans ik provisorisch een dweilstok in elkaar en dweil de vloer weer met mijn glorix doekjes.